Voordat ik verder ga met het verhaal op de vorige pagina ga ik eerst nog wat dingen afronden. In tegenstelling tot veel van mijn klasgenootjes hadden wij het erg goed. Maar ik mocht er niet mee te koop lopen. Dat nam niet weg dat het toch aan veel dingen te merken was: de kleding, erg netjes en degelijk èn prijzig. Dat was niks voor mij. Het was gewoon "ouwewijvenkleding" en geen kleding voor een kleuter en schoolkind. Ook niet op de middelbare school. Zelfs daar was, met betrekking tot de kleding, moeders wil wet. Zij bepaalde wat ik zou dragen. Niks lange broeken, niks korte rokken, niks kniekousen, niks "geen-hemd-onder-je-trui", niks hotpants, jagerjas of houtje-touwtje jas, niks boots, laarzen of op gympen lopen.........Overigens hebben mijn klasgenoten daar nooit opmerkingen over gemaakt. Toen ik uiteindelijk een lange broek kreeg had mijn moeder die uitgezocht. Het was een ramp. Die prikte nog erger dan een wollen maillot. Ik had inmiddels al wat spaarcentjes. Gespaard van mijn wekelijkse kwartje zakgeld (= 25 cent in de gulden periode!). Maar in de zomervakantie ging ik al op de lagere school bessen trekken (beiers trekken op z'n Zeeuws) en aardbeien en frambozen plukken. Dat ging aardig doortikken. Op die manier kon ik stiekem kleren voor mezelf kopen die ik leuk vond. In eerste instantie mocht ik ze natuurlijk niet aan. Maar ook hier was Pa de redder in nood. Wat betreft de kleding is het altijd een strijd geweest, maar meestal trok ik aan het langste eind. In materieel opzicht had ik het niet slecht. Het grote minpunt was dat het altijd dingen waren die mijn ouders mooi en leuk vonden. Wat moest ik met dure schildpadpoppen met van die enge ogen en bewegende armen en benen? Wat moest ik met een dure poppenwieg? Wat moest ik met een NIEUWE fiets? Mam, het waren dingen om naar te kijken, niet om lekker op los te gaan. Zo'n wildebras als ik die van tijd een halve jongen was moest op een fiets kunnen racen en door de modder kunnen rijden en niet als een welopgevoede jongedame met een rokje aan op een fiets zich over 's Heren wegen voortbewegen. Ik wilde geen poppen. Ik wilde hijskranen, treinen en auto's. Maar in de jaren '50 en '60 was dat nu eenmaal niet zo. Mijn vriendin had een aantal broers waar ik wildere spelletjes kon doen. Bij haar in de buurt woonden nog meer kinderen, jongens en meisjes, waar ik wel heerlijk kon spelen. Daar ook geen gezeur over het geloof dat bij allemaal anders was. Een heerlijke tijd was dat daar. Wat ik altijd heel erg vond was mijn verjaardagsfeestje. Vriendinnetjes werden zorgvuldig uitgezocht (geloof, weet u nog), vriendjes mochten er niet bij zijn (bokken van de schapen gescheiden houden). En alles "officieel". Het begon met het uitpakken van de kadootjes. Leuke kadootjes vond ikzelf. Kleurboeken en kleurpotloden, een etui, een bloknote enzovoorts. Kortom, spulletjes waar ik iets mee kon doen. Ik vond alles leuk. Mijn moeder had me ingeprent: " Kind, die mensen hebben minder geld dan ons, maar laat merken dat je het toch leuk vindt." De waarheid was dat ik het ook echt leuk vond. Maar de aller, allerhardste waarheid was dat ze na het "feestje" juist die spulletjes gewoon, pats boem in de vuilnisbak gooide. En ik "mocht" daarbij toekijken! " Dit doen we dus met al die rommel" en daar gingen m'n leukste kadootjes........!  Geen wilde spelletjes. Netjes aan tafel zitten met thee(!) en een taartje, een rustig spelletje, oma las voor, nog een keer thee met een taartje, een liedje zingen en dan was het tijd voor een kadetje+krentenbol+melk of thee+ fruit. Geen margarine, maar roomboter. Beleg bestond uit kaas, vleeswaren en jam. Netjes met mes en vork eten. Geen patates+mayonaise+kroket en priklimonade........En dan werd het tijd om naar huis te gaan. Met de taxi. Jawel, met de taxi. We hadden zelf geen auto en eind oktober was het al aardig donker om 19.00 uur 's avonds. Nee, voor mij waren dat geen feestjes. Dat waren verplichte nummers. Maar ja, ook hier weer de vraag: " Waarom op deze manier?" Wist ze niet beter? Was het toch weer een gevalletje van "mijn wil geschiede?" Wist ze wel hoe verjaardagsfeestjes bij andere kinderen gevierd werden? Moest ze toch laten zien dat wij het beter hadden dan het merendeel van mijn vriendinnetjes ook al beweerde ze het tegendeel? Ook hierop weet ik het antwoord niet en zal ik dat antwoord ook nooit weten. Maar als ik dan terugdenk aan de verjaardagen bij mijn vriendinnetjes........Leuke, wilde spelletjes, ranja-met-een-rietje en priklimonade, snoepjes, patates en tot slot werden de kinderen onder begeleiding van één van de ouders van de jarige één voor één naar huis gebracht. Vaak met belletje-trek....

Later, op de middelbare school werden feestjes een nog grotere ramp in mijn ogen. Daar waren de normale verjaardagen, maar ook de eindexamenfeestjes deden hun intrede (op de ULO al na vier jaar). En dan waren er ook nog klassenavonden. Op die klassenavonden was het ook moeders weer die over mijn kleding besliste. Voor m'n gevoel had ik beter een aardappelziekte aan kunnen doen. Wat dacht u van een strakke rok+trui+nylonkousen-met-jarretelgordel en platte veterschoenen....? Dat er gedanst werd heb ik nooit gezegd. Want dan waren alle feestjes gelijk voorbij geweest. Ook kon ik maar beter niet vertellen wat er gesnoept, "versnaperd" en gedronken werd en zo meer. Altijd om 23.00 uur thuis. Ook hier was mijn vader weer degene die hier 24.00 uur van wist te maken. Toen de echte eindexamenfeesten begonnen had ik inmiddels een Puch. Zelf bij elkaar gespaard en als beloning vond mijn vader dat ik van hem een bedrag kreeg om de Puch te kunnen kopen. Met een hele groep gingen we dan op onze Puch iedereen langs die geslaagd was. En daar kregen we, beter gezegd, kònden we met betrekking tot eten en drinken zelf uitzoeken wat we wilden hebben? Een flesje(!) prik in plaats van een glas prik, zelfs pils en zoutjes. Vult u zelf maar aan wat er op feestjes op tafel staat aan versnaperingen en drinken.En dan komt je eigen examenfeestje. Mijn moeder wist niet wat ze daarmee aan moest en vond dat een glas prik ( ze had liever ranja geschonken) prima was. Uiteindelijk heb ik het er zelf toen doorheen weten te drukken, dat een flesje prik toch wel het beste was want dat ik anders gewoon geen feestje zou geven. Ik heb trouwens wel aan mijn klasgenoten verteld dat het bij mij iets anders toe zou gaan dan ze gewend waren, maar dat vonden ze geen bezwaar. Nadien heb ik er ook niemand over gehoord. En ach, het was best gezellig toen. Ik had zelden feestjes. Was er niet mee opgegroeid, ook omdat ik enig kind was en we een kleine familie hadden. En ook hier gold weer: je weet niet beter en dus heb je geen behoefte aan feestjes. Ik althans niet.