Taboes bestonden er veel binnen ons gezin. In die tijd was dat niet vreemd. Vooral in kerkelijke kring werd er over heel veel dingen gezwegen. Niet alleen van binnen de gezinnen naar buiten toe, maar ook binnen de gezinnen werd er over veel zaken het zwijgen toe gedaan. In mijn situatie betrof dat de openheid tussen mij en mijn ouders en naar vriendjes en vriendinnetjes toe. Maar ook wel over hetgeen ik vertelde aan de ouders van mijn vriendinnetje, de meester, de leidster van de meisjesvereniging en zo zijn er nog wel een aantal op te noemen. Hoe die verhoudingen in andere gezinnen waren weet ik niet. Ook niet van mijn vriendin en mijn neefjes en nichtjes. Ik wist niet wat die aan elkaar vertelden. Eenmaal op de middelbare school kreeg ik in de gaten dat de meeste meisjes heel veel meer wisten op het terrein van de "lichamelijkheid." Dit in de ruimste zin van het woord. Twee taboes waren er bij ons heel duidelijk aanwezig: de familie en de lichamelijkheid. Volgens "derden" was ik als kind heel vrolijk en liep altijd te lachen. Ik hield van wilde spelletjes maar vond lezen ook geweldig. Ik speelde liever met jongens, voetbalde graag, ook met jongens, die daar geen problemen mee hadden want ik stond mijn mannetje en deed niet voor de jongens onder. Die omgang met jongens heeft heel lang geduurd. Zeker op de middelbare school werd me dat niet altijd in dank afgenomen door het vrouwelijk geslacht: ik was een jongensgek. Daar heb ik me nooit iets van aangetrokken en de meiden merkten wel dat ik niet bezig was of van plan was om hun vriendjes af te pikken. Maar met knullen kon je nu eenmaal lekker sporten, daar kon ik me meten, en ook lekker kletsen over bijvoorbeeld sport. Mijn vriendinnen waren daar totaal niet in geïnteresseerd en ze hadden ook wel een beetje ontzag voor me om dat ik vrij goed was in tal van sporten en vooral in zwemmen. Mijn moeder was daar woest over. Een meisje hoorde met poppen te spelen. Nou, die konden de kast op of, nog beter, worden gegeven aan kinderen die helemaal niks hadden. Ik ging merken dat ik een beetje last kreeg van mijn lijf. Dat zat me soms in de weg. Ik had zware borsten en met hardlopen was dat niet prettig. Ik droeg al op elfjarige leeftijd een bah. Op die leeftijd werd ik voor het eerst ongesteld. En ongesteld zijn en sporten was een ramp omdat die ongesteldheid bij mij met veel pijn gepaard ging. Heel vaak heb ik gewenst dat ik liever een jongetje zou willen zijn dan had je die ellende niet. Dit was nou een onderwerp wat bij ons niet besproken werd, noch toen ik klein was, noch toen ik al volwassen was. Ik was een makkelijk kind als het erom ging of dingen normaal of gek waren. Geboorte, dood, twee-hondjes-die -het-met-elkaar-doen, twee vliegen die een wipje maken, ik vond het de gewoonste zaak van de wereld. Maar er is mij NOOIT EN TE NIMMER IETS VERTELD over de manier waarop kleine kinderen en jonge dieren "gemaakt" en geboren worden. Als ik het woord baby nog maar noemde kreeg mijn moeder al een rooie kop. Hetzelfde was het geval als jonge dieren ter sprake kwamen. Ergens voelde ik aan hoe een en ander in zijn werk ging. Mooi toch? Tot het moment dat ik een boek van mijn ouders onder ogen kreeg, een boek over sexualiteit, waarin exact beschreven stond hoe de gang van zaken met betrekking tot "het maken van kindertjes" verliep. Waarschijnlijk ben ik daar zo van geschrokken omdat het daar zo gortdroog op papier stond. Net zoiets als de beschrijving van het aanleggen van een tuin, dat al die toestanden voor mij op slag niet meer hoefden en ik besloot om niet te trouwen. Maar ook door de ervaring van de manier waarop het er binnen ons gezin aan toe ging wat betreft de dagelijkse gang van zaken was ik van trouwen-en-kinderen-krijgen inmiddels wel genezen. Bij iedere dag van de week hoorde een vast patroon. Week na week, maand na maand en vul verder zelf maar aan. En o wee, als er van dat patroon afgeweken dreigde te worden. Mijn moeder kon daar absoluut niet mee om gaan en ik was degene die het dan moest ontgelden: klappen. De enige op wie ze haar ongenoegens kon uitleven was ik. Mijn vader was òf weg òf zat op zijn kantoor. Al heel jong heb ik me voorgenomen om op dit gebied het heel anders aan te pakken. En zo ging het met veel dingen en werd ik dus de tegenpool van mijn moeder. Terug naar de taboes, de lichamelijke taboes. Die waren er al op jonge leeftijd. Geen bloot. Geen vader in de badkamer als mijn moeder mij aan het wassen was. Maar een lange broek voor mij was ook uitgesloten. Naar blote plaatjes kijken? Never-nooit-nie. Over baby's praten was een twijfelgeval. Maar naar blote baby's kijken was uit den boze. Ik mocht eens zien dat er bij jongetjes een piemeltje zat...... Maar ik had al snel in de gaten dat jongens en meisjes er anders uit zagen. Zo gek was ik echt niet. Jongens droegen immers broeken en meisjes rokken. En bovendien hadden vrouwen twee ballen onder hun kin. En hoe vaak gebeurde het niet dat een moeder van één van mijn vriendinnen steeds dikker werd, ineens ziek was en er dat vriendinnetje er een broertje of zusje bij had gekregen? Na enige tijd was die moeder dan weer beter en veel dunner dan voordat ze ziek werd.......Baby's die de borst kregen? (voor zover dat al in het openbaar gebeurde) Daar kijken we maar niet naar. Maar aangezien ik al heel jong naar de bibliotheek ging en ik altijd wel een smoes had om de volwassenbieb binnen te komen (je mocht pas vanaf je veertiende jaar lid worden van de volwassenbieb) lagen op die afdeling boeken genoeg waar ik wijzer van werd. En zo leerde ik ongemerkt heel veel. Het klinkt stom, maar ik heb tot een jaar of zeventien geloofd dat je kinderen baarde via je navel en dat jongens ook ongesteld waren. Ik snapte er in alle eerlijkheid niets van hoe die dat dan met maandverband deden, gezien de iets andere bouw van jongens dan meisjes als het de geslachtsdelen betreft. Ik kan er nu om lachen maar dat zijn typisch van die misverstanden die er ontstaan als dat niet vertelt wordt. Een vriendinnetje liet dit een keer plompverloren uit haar mond vallen, toen ze een studieboek bij me kwam lenen. Op de middelbare school waren er een aantal vriendinnen die wel door hun moeder waren voorgelicht en daar ook een leuk leesboeken over hadden gekregen. Mijn hoofd stond helemaal niet naar dat soort dingen en op zekere dag besloot ik de stoute schoenen aante trekken en vroeg ik gewoon om een boek waarin een heleboel verteld werd over ongesteld zijn, wat je dan wel en niet màg doen en wel en niet kàn doen. Zoals u begrijpt had ik die vraag beter niet kunnen stellen. Het enige antwoord dat ik kreeg was: "Sodemieter op. Hoe durf je dat te vragen?" Nou, dan niet, ik zou er toch wel achter komen, dacht ik. En wonder boven wonder, geen klappen deze keer.