Goed, het lot had nu eenmaal bepaald dat ik iedere maand met die rommel zat opgescheept en dus zat er niets anders op om er maar het beste van te maken. En dat was: proberen te negeren, net doen of er niks aan de hand was en gewoon doorgaan met ademhalen ook al sloeg ik dubbel van de buikpijn. Ik was er ook heilig van overtuigd dat ik de enige was die dit had. Dus mondje dicht. Met mijn twee nichtjes had ik geen contact meer. Dat was ook ineens "over-en-uit." Van de familieverhoudingen weet ik verder niets. We gingen weinig op familiebezoek. Mijn moeder had heel weinig familie. De vader van mijn moeder heb ik nooit gekend en we gingen er zelden heen. De ouders van mijn vader kwamen uitsluitend bij verjaardagen naar ons toe en af en toe gingen wij daar op visite. Mijn vader had nog drie broers en een zus. Ook hier was weinig contact mee. Een hele intellectuele familie: allemaal professoren, hoogleraren en ingenieurs en mijn vader, die advocaat was. Mijn moeder was van eenvoudige komaf. Bij de gratie Gods heeft zij de opleiding tot kraamverpleegster mogen volgen. Het liefst was ze verpleegster geworden maar dat zat er, gezien haar afkomst niet in. IK HEB DIT OOK MAAR VAN HOREN ZEGGEN, DAT MOET IK ER BIJ VERMELDEN, WANT MIJN OUDERS HEBBEN ME DAT NOOIT VERTELD, OOK AL HEB IK ER VAAK NAAR GEVRAAGD. Eigenlijk is ze dus "boven haar stand" getrouwd. Is de houding van mijn moeder ten opzichte van mij te verklaren vanuit haar lagere komaf? Dat ze daarom wilde dat ik advocaat zou worden? Was dat voor haar "het beste voor haar kind?" "Het beste" betekende voor haar: zo hoog mogelijk op de maatschappelijke ladder zien te komen en niet: datgene waar ìk het gelukkigste bij zou worden en zijn? Mijn vader stond daar heel anders tegenover. Die had er absoluut geen probleem mee dat ik naar de sportacademie wilde en later "badjuffrouw" wilde worden. Behalve twee nichtjes had ik ook nog twee neefjes en dat was het. Dus om dingen met de familie te bespreken was al helemaal geen goed idee. Maar op den duur wist ik ook niet meer wat ik wèl en wat ik nìet aan anderen kon vertellen en/of vragen. Volgens mijn moeder was er niemand te vertrouwen en ook daarom zwijg je. Maar in de loop der jaren vervaagde bij mij de scheidslijn tussen privé en zakelijk. Het was de gewoonte dat de zakelijke aangelegen van mijn vader tijdens de maaltijden werden besproken. Ik was daar gewoon bij. Maar ook dingen met betrekking tot de gemeenteraad kregen aandacht. En zo hoorde ik dus heel veel wat ik waarschijnlijk niet had moeten horen op zeer jonge leeftijd. Bij die gesprekken kwamen ook privé dingen op tafel en op den duur liepen die verschillend gesprekken door elkaar heen. En zo raakte ik het spoor behoorlijk bijster en restte er maar één ding en dat was..........juist, zwijgen. Genoeg nu over familieverhoudingen. De familie was een taboedingetje geworden.

In de vijfde klas van de lagere school werd ik niet alleen voor de eerste keer ongesteld, maar kreeg ik ook mijn eerste b.h. De bovenkant van mijn lijf stond me al een poosje niet aan. Ik zag daar tijdens de badbeurt op vrijdag namelijk twee bulten die steeds groter werden en ik merkte dat je die ook zag als ik mijn kleren droeg. Weer zo'n getver gevalletje. Wat is dat nou? Eng, vond ik. "Ma, kijk eens, wat is dat?" was mijn vraag.  Als antwoord kreeg ik toegebeten: "Stel niet zulke stomme vragen" gepaard gaand met een afgrijselijke draai rond mijn oren.... WAAROM MA, HET WAS TOCH EEN HELE NORMALE VRAAG? IK VOND HET ENG, HEEL GEWOON EN IK ZAG ER OOK HET NUT VAN IN. IK MERKTE BOVENDIEN DAT HET EEN BEETJE "WIEBELDE". EN DAT KON IEDEREEN DUS ZIEN. Mijn moeder heeft met al die vragen geen raad geweten, dat is een ding wat zeker is. Had ze me maar een boekje gegeven, had ze maar het verhaal van de bloemetjes-en-de-bijtjes verteld, dat was ten minste nog iets geweest, had........Maar dat is achteraf gepraat. Door mijn oren en ogen goed de kost te geven ben ik er toch wel achter gekomen, daar niet van. Terug naar de "borsten." Na die bewuste vrijdag volgde de zaterdag. De dag waarop mijn moeder zich altijd piekfijn kleedde want dan ging ze de stad in. En ik moest mee. Daar was geen ontkomen aan. Rampen waren dat. Meestal werden er dan kleren gekocht. Voor mijn vader (die dan ook mee "moest"), voor mij en voor haarzelf. Ik heb wat winkels gezien van binnen. Foei. Maar we gingen ook naar de juwelier, het kousenwinkeltje, een beddenzaak voor lakens, een winkel voor serviezen. Zelden naar de bakker. Daar moest ik op zaterdag naar toe. En de slager op zaterdagmorgen, dat was ook mijn pakkie-an. 's Middags ging ze dan zelf naar de slager om het vlees voor zondag te kopen. Zo kort mogelijk tevoren want we hadden immers geen koelkast, alleen maar de kelder. Ook bestelde ze het vlees wel eens. Dan was het een kwestie van afhalen......Ze had net zo goed niet kunnen bestellen, want in de winkel moest ze toch eerst nog zien wat de slager haar aan vlees wilde leveren. En als het niet naar haar zin was dan werd er alsnog ander vlees gekocht. Groente, kaas en andere kruidenierswaren werden ook op zaterdagmiddag gekocht. De melk werd 's morgens door de melkboer (toen nog met paard en wagen) afgeleverd. Voor koekjes en gebak was er keuze uit verschillende winkels. Op zaterdagmiddag waren er ook de regelmatige bezoeken aan de lingeriewinkel, de ondergoedwinkel dus. Corsetten, step-ins, jarretelgordels, nachtgoed,enzovoorts. Er was daar heel veel te krijgen. Als mijn moeder dan het één en ander moest passen vermaakte ik me bij de lappen stof, bollen wol, breinaalden, rolletjes garen en nog veel meer, want aan de lingeriezaak was ook een stoffenzaakje verbonden. Dat veranderde toen ik zelf deze keer een b.h. moest hebben. Ik ging pas iets in de gaten krijgen toen één van de dames een centimeter rond mijn bovenlijf draaide. Ze mompelde iets over maten en cups, liep verder de winkel in met mijn moeder en mij in haar kielzog, liep naar een rek toe en viste daar een wit ding uit wat ik mijn moeder wel eens had zien kopen. Alleen veel kleiner. Het beviel mijn moeder wel wat ze te zien kreeg. Aan mij werd er niets gevraagd.