In optocht liepen we naar een pashokje. Ik naar binnen en het gordijn werd dichtgetrokken. Nee, open dat gordijn. Ik vond dat eng, een hokje met een gordijn ervoor. Dat was voor mij hetzelfde als een w.c. waarvan de deur dicht moest. Ik voelde me dan opgesloten. Waarschijnlijk is die angst ontstaan doordat mijn moeder mij heel vaak heeft opgesloten in de kelder of in het kolenhok. En koud dat het daar was! Maar dat gordijn moest en zou dicht. "Ze" mochten eens iets zien....! Nou en? Iedereen is toch hetzelfde? Maar niks ervan het gordijn ging dicht. Het werd echter nog erger. Moeders kwam erbij in het pashokje. Ook dat nog! Ik had inmiddels begrepen dat ik mijn trui uit moest trekken en op het moment dat na binnenkwam was ik bezig om dat din over mijn hemd aan te trekken.......Wist ik veel. Kreeg ik daar natuurlijk weer voor op m'n Duvel. Maar ja, klappen geven kon niet, dus kreeg ik te horen dat ze zo'n stomme donder als mij nog nooit gezien had. Maar dat zinnetje kende ik al. Dat had ik inmiddels zo vaak gehoord datnik het eigenlijk niet meer hoorde. Goed, hemd uit en toen dat ding aan. Wist ik ook niet hoe dat moest. Op dat moment kwam de verkoopster het pashokje in (ook dat nog!) en die heeft me toen geholpen. Wat een vreselijk rotgevoel was dat. Het deed pijn. Het zat strak en ik had het gevoel dat ik geen adem meer had. Maar ze had nog een maatje groter meegenomen. Die zat beter. MAAR IK WIDE DAT NIET. IK WILDE NIETS VOELEN. IK WILDE GEEN LIJF MET TWEE BULTEN DIE WIEBELDEN EN DIE IN EEN DING GESTOPT MOESTEN WORDEN OM DAT GEZWABBER TE VOORKOMEN. IK WILDE ER DOOR DAT DING NIET ELKE SECONDE AAN HERINNERD WORDEN DAT DAAR OP MIJN BOVENLIJF IETS ZAT WAT IK NIET WILDE. WAT MOEST IK MET DIE TWEE DINGEN? Ik kwam er niet uit en met het voornemen om die bh nooit te dragen gingen we naar huis. De volgende morgen deed ik dat ding dus niet aan. Mooi niet dus. Moeders zag het onmiddellijk en ik moest 'm toen wel aantrekken. God, wat zat dat vervelend. En het nog pijn ook. Veel te strak en de bandjes knelden. Ik had het idee dat de hele klas naar me keek toen ik binnenkwam. Onzekerheid troef. Nee, een succes was het niet. Maar de grootste ellende begon in de zesde klas, toen het meisje achter me "iets" in de gaten kreeg. Eerst vroeg ze nog of ik nog een hemd onder mijn trui aanhad. Die vraag beantwoordde ik met "Ja". Dat deed haar de opmerking ontlokken "Goh, da's dan wel een erg kort hempie" en voor ik het goed en wel in de gaten had stak ze haar vinger achter de sluiting van mijn bh, trok eraan om het daarna terug te laten schieten. "Au!" Het was eruit voor ik er erg in had. De meester wilde natuurlijk weten wat er aan de hand was en ik heb toen maar gezegd dat m'n hand klem zat in mijn kastje maar dat ik 'm al weer los had weten te krijgen....... Niet veel later droeg ze ook een bh. En ze was er reuze trots op. Ze vertelde het aan iedereen. Ik snapte er geen fluit meer van. Meer en meer ging ik mijn lijf haten. Ik had er ineens twee dingen bij die ik absoluut niet wilde en die me in de weg. Hoe kon iemand dat leuk vinden? Vervolgens hoor je dan ook van dat klasgenootje dat ze binnenkort wel ongesteld zou worden want haar moeder had al allerlei spulletjes daarvoor gekocht. "En," vertelde ze verder, "Dan kan ik ook kinderen krijgen." Ik wist niet wat ik hoorde! Hallo! Maar dat wil ik al helemaal niet.  Loop ik straks nog met een dikke buik ook. Wie weet hoeveel ik er krijg! Ik ben Moeder de Gans niet! Ik raakte volkomen in paniek. Maar gelukkig was ik nog wel zo verstandig om naar de rest van haar verhaal te luisteren, wat er meer deden. Ze wist te vertellen dat ze dan wel met jongens op moest gaan passen want daar kon je kinderen van krijgen. WEER PANIEK!!!! Met jongens oppassen? Met wie moest ik dan voetballen en van die lekkere wilde spelletjes doen? Maar ze was nog lang niet klaar met haar verhaal. We kregen werkelijk een complete sexuele voorlichting en m'n oren klapperden. Ik wist werkelijk niet hoe ik deze informatie moest verwerken. Ik vond het vies en goor klinken en ik kreeg nog meer afkeer van mijn lijf. Zo erg dat ik een poos met een hele strakke elastieken band rond mijn borsten heb gelopen om die zo plat mogelijk te laten zijn en dat gezwabber (ondanks die bh) vooral niet te voelen. Maar ik was wel gerustgesteld dat ik kon blijven voetballen. Maar die band rond mijn borsten kreeg mijn moeder ook in de gaten en de bh was toen weer heel rap aan. Mijn borsten "groeiden als kool" en de bh's werden groter en groter en het gezwabber werd erger en erger. En dan iedere maand die ellende in mijn onderbroek.......In de wintermaanden was dat helemaal een ramp. Moet u ook eens doen: als je ongesteld bent maandverband met een gordeltje dragen en dan een wollen maillot aan. Dat doe je echt geen tweede keer! En wat te denken van ongesteld zijn+maandverband-met-een-gordeltje-dragen+nylonkousen-met-een-jarretelgordeltje-dragen? Dat doe je echt nooit meer. Pas op de ULO kreeg ik mijn eerste lange broek. Die prikte. Nog erger dan een wollen maillot. Dan waren de rampen helemaal niet meer te overzien als ik ongesteld was. Want dan was duidelijk zichtbaar dat er iets in je broek zat. God, wat ben ik dat lijf meer en meer gaan haten. En daarmee ging ik ook mezelf haten. Zou ik te dik zijn omdat ik borsten had? Als ik niet meer at zou ik dan niet meer ongesteld zijn? Zouden mijn borsten dan verdwijnen, zou........Ik kwam er niet meer uit. Maar over dat afvallen heb ik nooit diep nagedacht. Eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord. Ik wilde wel dunner zijn omdat ik me dan makkelijker zou kunnen bewegen, dacht ikzelf. Maar eten was geen onderwerp waar ik me echt mee bezighield. Het liefste had ik onzichtbaar willen zijn. Wel alles doen wat ik gewoon was om te doen, maar zonder dat anderen me zagen. Dan zagen ze ook mijn lijf niet. Zou dat kunnen? Leven en van alles doen zonder dat ze je lijf zien? Of, beter nog: leven zonder lijf? Dat zou helemaal geweldig zijn. Dan had ikzelf ook nergens meer last van! Heerlijk. Ondertussen gingen de maaltijden thuis me meer en meer tegenstaan. Dat begon echter al op heel jonge leeftijd. Ik denk zelf dat mijn eetstoornissen uiteindelijk zijn oorsprong hebben in de combinatie angst+omgang met eten. Angst voor mijn moeder voor de lichamelijke mishandelingen en geestelijke vernederingen (wat ook mishandelingen zijn) en de manier waarop bij ons de maaltijden werden genuttigd. Tijdens die maaltijden vonden er ook mishandelingen plaats. Niet alleen maar klappen, maar voedsel dat letterlijk door mijn strot werd geduwd. Dat wordt het vervolg op deze pagina.