Wanneer is die lichamelijke mishandeling begonnen en waarom? Waarom in Godsnaam? Dit laatste is geen vloek. Ik heb vaak gebeden om, al was het maar via een kleine aanwijzing, daar antwoord op te krijgen. Dat antwoord zàl ik ook nooit krijgen. En dat is misschien maar beter ook. Ik ben nu inmiddels zover dat ik het een beetje van me af kan zetten. Maar vergeten doe ik het nooit, denk ik. Tot op de dag van vandaag word ik woedend als ik zie dat ouders, en zeker moeders, hun kinderen slaan. Corrigerende tikken? Die bestaan volgens mij niet. Slaan en tikken geven is mijn ogen een stukje onmacht van ouders als blijkt dat ze door middel van praten en uitleggen niet het gewenste effect bij kinderen krijgen. Bij kinderen is hetzelfde aan de hand als bij dieren: die kunnen ook niet vertellen wat hun dwars zit. En als dat kan door praten dan moeten kinderen op een andere manier duidelijk maken wat er aan de hand is.

Mijn eerste herinnering van klappen waren die op m'n blote billen. Over de knie en dan met de mattenklopper erop. Dat moest mijn vader doen. En moeders keek er naar. Maar mijn vader kon het niet langer dan twee klappen volhouden waarna mijn moeder het van hem overnam....En vervolgens is zij degene geweest die voortaan de klappen uitdeelde. Maar dat niet alleen. Met knijpen, trappen en schoppen kon ze ook goed overweg. Knijpen gebeurde voornamelijk in de kerk als ik volgens haar niet stil zat of te veel met mijn benen wiebelde, te veel met mijn ogen knipperde of teveel met mijn tong langs m'n lippen ging, aan m'n nagels zat te pulleken of op mijn nagels zat te bijten enzovoorts, enzovoorts. Ik was me er niet van bewust dat ik dat gedaan had. Maar waarom, waarom dan toch bij thuiskomst weer maar de nodige tikken incasseren terwijl ik in de kerk ook al bont en blauw geknepen was. Op vrijdag was het wekelijkse ritueel na de badbeurt dat de lineaal op m'n vingers neerdaalde omdat ik op mijn nagels zou hebben gebeten. Niet dus. Kwam mijn vader daartegen dan niet in opstand? Nee. Althans niet waar ik bij was. Maar ma had de broek aan en pa had zich daar maar bij neer te leggen. Pa hoefde het ook niet in zijn hoofd te halen om het voor me op te nemen, want dat moest-ie dan toch bezuren. Scheldpartijen waren het gevolg en af en toe "leefde" ze zich op hem uit. Het ergste wat me is overkomen is die keer dat ze tijdens de maaltijd met een mes voor me stond omdat ik gevraagd had of we ook niet eens stamppot andijvie konden eten in plaats van gekookte andijvie (aan eten en maaltijden ga ik een hele pagina besteden, dat laat ik hier even rusten). Dat schoot dus finaal verkeerd. En er is nog een moment geweest (ik weet niet meer waarom) dat ze met een schaar voor me stond met de mededeling: "Ik steek je doormidden". Ik was toen inmiddels al 17 jaar!!! Op dat moment heb ik wel gedacht "als het moet, dan maar zo snel mogelijk". Op dat moment kwam mijn vader de kamer binnen die op dat moment onmiddellijk ingreep en mijn moeder de kamer uit wist te krijgen. Daarna heeft ze twee weken op bed gelegen in de slaapkamer. Gordijnen dicht. Niemand mocht erbij. Een dokter heb ik toen ook niet gezien. Die kwam nooit bij ons. Ik heb ook nooit geweten wat er toen gebeurd is met haar. Op de vragen die ik daarover stelde heb ik geen antwoord gekregen. En op een gegeven moment vraag je dan niets meer omdat je toch geen antwoord krijgt. Zelf was ik inmiddels zover dat ik wel naar de dokter ging. Dat moest wel in verband met medische keuringen voor de sport. Tijdens het sporten kreeg ik af en toe blessures en ook daarvoor moest ik wel eens naar een dokter. Kosten op rekening van mijn ouders. Mijn vader wist af van deze bezoekjes aan de dokter. Dat had ik hem verteld in verband met die doktersrekeningen die hij kreeg en moest betalen. Ik weet zeker dat hij dit nooit aan mijn moeder heeft overgebriefd. Ik heb haar er nooit over gehoord. Toen ik 17 was ben ik wel op kamers gaan wonen. In Den Haag. Daar heb ik de opleiding aan de Haagse Academie voor Lichamelijke Opvoeding gevolgd. Ik hoor u hardop denken. Want op 17-jarige leeftijd stond ze immers met die schaar voor je? Dat klopt. Want in de weekends kwam ik altijd thuis. Er waren zwemwedstrijden en ik had wasgoed. Maar als het enigszins kon beperkte ik de "weekends thuis" zo veel mogelijk. Stelt u zich van dat "thuis zijn" niets voor. Het enige wat ik van thuis zag was mijn bed en verder was ik overal-en-nergens: vrienden, "stappen", zwemwedstrijden en hardloopwedstrijd. Wat betreft die doktersbezoekjes: daar was nog iets mee. Want ineens was ik niet meer ongesteld. Maar dat is een vreemd verhaal. Ook daarover later. Toen mijn moeders gezondheid steeds slechter werd en ze naar het ziekenhuis moest ben ik gaan vermoeden dat er geestelijk iets helemaal verkeerd zat. Het begon met een niertumor. Merkte toen dat er ook een borst was afgezet en niet veel later ging ze echt helemaal "raar" doen. Ze is naar "Ter Valcke" gebracht waar ze in haar slaap is overleden. Mijn vader leefde toen nog en verbleef ook in "Ter Valcke". Had de ziekte van Parkinson en kreeg Alzheimer. Maar wat hebben we samen nog een plezier gehad! Hij hield ontzettend van jazz, klassieke muziek, opera's en operettes. Met z'n tweetjes "de bloemetjes buiten zetten". Hij in een rolstoel en ik hem duwen. En zo zijn we nog heel veel met z'n tweetjes naar tal van concerten, enzovoorts kunnen gaan. Door speciaal vervoer aan te vragen lukte dat prima. Enkele jaren nadat mijn moeder was overleden is ook mijn vader overleden. Heel rustig, zachtjes in zijn slaap weggegleden. De strijd was gestreden na, denk ik, toch wel een moeilijk leven. Maar ik denk dat mijn moeder het ook moeilijk heeft gehad. En dan komt toch weer die vervelende vraag omhoog: WAAROM MA, WAAROM HEB JE GEDAAN WAT JE HEBT GEDAAN? Was het met opzet, was het uit onmacht, was het een kwestie van laten zien wie er de baas was, wilde je jezelf bewijzen tegenover de familie omdat je uit een veel lager milieu kwam of was het gewoon omdat je "ziek" was in je hoofd? VERGEVEN? BLIJFT MOEILIJK. IN HOEVERRE KAN IK VERGEVEN ALS IK HET NIET KAN VERGETEN? IK WEET WAT DE BIJBEL MIJ HIEROVER ZEGT, MAAR O, O, O WAT IS DAT TOCH MOEILIJK. IK HEB MET MEZELF EEN DEAL GESLOTEN: IK GA ERVAN UIT DAT ZIJ IN HAAR OGEN GEDAAN HEEFT ZOALS ZIJ MEENDE DAT HET MOEST. DAT KLINKT SLAP, DAT WEET IK, WANT DAARMEE IS ER VAN VERGEVING NOG STEEDS GEEN SPRAKE. VOORLOPIG HEB IK HIERMEE VREDE. Op de volgende pagina ga ik verder met dit verhaal.