Een aantal (jeugd)foto's. Veel foto's uit die periode heb ik niet. Slechts enkele "gewone" mensen  hadden een fototoestel. Regelmatig waren er straatfotografen die een foto maakten of je ging naar een fotograaf. Deze laatste maakte dan de meer "officiële" foto's. Zo'n fotograaf kon je ook bij je thuis laten komen.Op de twee bovenste rijen foto's van links naar rechts zijn te zien: de trouwfoto van mijn ouders op 27 december 1950, een foto van mij met mijn ouders in 1952 en ikzelf in 1952 (4 foto's).

De onderste twee rijen foto's laten van links naar rechts zien: Twee maal met de typiste (1954), met mijn ouders (dceze foto moet òf uit 1954 zijn òf uit 1955. Wat een krullen had ik toen! Ik lijk hier heel erg op mijn nichtje die een paar jaar jonger is dan mij en een zwarte krullenkop had), uitvoering van de gymnastiek(1956), de zandbak van de kleuterschool die in mijn ogen de oppervlakte van een strand had (moet ook van 1955/1956) zijn en een schoolfoto van de kleuterschool (waarschijnlijk ook van 1955/1956).

Leuke foto's vind ikzelf. Ik heb er verder niets aan bewerkt. Ze zijn zoals ze toen waren. De krassen en scheurtjes erop zijn echt. Mijn ouders hadden ook geen fototoestel. De foto's van mijn ouders en van mij zijn ook door een fotograaf genomen. Die verdween dan nog onder zo'n zwart doek. We gingen vrij regelmatig naar de fotograaf en in de tijd dat mijn vader diverse bestuursfuncties ging bekleden moesten er thuis foto's van hem genomen worden. Als ikzelf op de foto moest was de meest irritante opmerking wel: "Lach 's naar het vogeltje". Na twee keer was ik dat spuugzat en de derde keer flapte ik er, nog voordat-ie die opmerking had geplaatst, uit: "Ik ben niet van plan om naar het vogeltje te lachen." Mijn beloning wachtte thuis: KLAPPEN EN ZONDER ETEN NAAR BED. Het heeft heel lang geduurd voordat we weer naar de fotograaf gingen.....Door wie de foto's van de zandbak, de typiste en de gymnastiek zijn gemaakt is niet meer te achterhalen. In 1964 of 1965 heb ik zelf een fototoestel gekocht: een Agfa. Toen werd er nog met flitsblokjes gewerkt. Ik deed het heel graag en het ging me goed af. Ik heb toen ook nog een schriftelijke cursus bij de LOI gevolgd. Maar er kwamen andere dingen die meer en meer mijn interesse kregen, zoals de sport, aangewakkerd door de broers van mijn vriendin en mijn vriendin zelf. Die hadden Fries bloed door hun aderen stromen en met name schaatsen en zeilen stonden daar hoog aangeschreven. De liefde voor de zwemmerij heb ik van mijn opa. Als kind ging ik daar samen met mijn nichtjes logeren. In West Souburg. Vlakbij was het Kanaal door Walcheren en daar was een "zwembad" in aangebracht. Opa nam ons daar altijd mee naar toe en zo heb ik daar de eerste beginselen van de zwemkunst geleerd. De liefde voor de zee en het strand heb ik denk ik voornamelijk van mijn opa. Hij is jaren op de vaart geweest en toen hij eenmaal voorgoed aan wal zou blijven werd hij leraar op de Zeevaartschool in Vlissingen. Hij kwam van Terschelling, waar ook mijn vader is geboren. Mijn moeder moest niets van zwemmen en water hebben. Ik ben een heel enkele keer met een bevriende familie van mijn ouders naar het strand geweest en ik herinner me vaag dat we met een schoolreisje van de kleuterschool of de lagere school naar Dishoek gingen. Daar ben ik een keer op een vreselijke manier door een kwal te grazen genomen. Angst voor kwallen? Nee. Ik vind het prachtige beesten. Tijdens één van die uitstapjes met die bevriende familie, denk ik dat ik mijn mond voorbij gepraat heb. Ik heb al verteld dat we een erg gesloten gezin waren. In die tijd had ik al de (on)nodige klappen en trappen moeten incasseren èn het van de trap afkukelen moet daar ook bij vermeld worden. Bont en blauw waren zo ongeveer mijn standaardkleuren geworden. Die dag, van een stranduitje was het bloedheet. Ik had toen, voor die hitte, heel veel kleding aan. Op het strand aangekomen vond die mevrouw dat ik maar eens minder kleren aan moest en begon laagje voor laagje af te pellen. Ik droeg toen nog een gebreide borstrok en een gebreide onderbroek. Ook de maillot had ik nog aan. En verder een rok en een "zomertrui" met lange mouwen. Toen die laagjes allemaal waren weggehaald kreeg ik een schattig katoenen strandbroekje mèt rokje aan en een katoenen zonnehoedje op mijn bol. Vervolgens werd het smeren geblazen tegen de felle zon. Terwijl ze me aan het insmeren was vroeg ze of ik zo gevallen was of me zo had gestoten. Waarna ik in alle eerlijkheid geantwoord heb dat mama me zo had geslagen......Of dat nog verdere gevolgen heeft gehad weet ik niet. Ik heb 's avonds niet meer klappen gekregen dan anders. Dus ik denk dat die familie in alle wijsheid had besloten om daar over te zwijgen. Ik ga terug naar de logeerpartijen bij opa en welke gevolgen dit zou hebben voor mijn kunsten op zwemgebied. Inmiddels was ik ook een paar maal door onze typiste meegenomen naar het Goese Sas. Ik kreeg de smaak van dat water steeds meer te pakken. Toen brak de periode aan dat ik met een groepje klasgenootjes op de lagere school na schooltijd naar het Goese Sas fietste. Een paar konden er al zwemmen en ik wilde laten zien dat ik ook al kon zwemmen. Dat Goese Sas lag (en ligt nog steeds) aan het eind van het Kanaal door Zuid Beveland. Daar waren ook sluizen, waar je overheen kon naar de andere kant maar waar je ook vanaf kon duiken. Er was daar, net als bij het Kanaal door Walcheren, ook een "zwembad" gemaakt, inclusief badhokjes en een vlonder waar je via een trap in en uit het water kon komen. Je kon er uiteraard ook vanaf duiken. Om de overkant te bereiken was er natuurlijk ook nog de mogelijkheid om het kanaal over te zwemmen. En Coba zou Coba niet geweest zijn als ze dat niet eventjes zou doen. Het lukte prima en ook terugzwemmen(?: ik denk dat het meer spartelen of roeien is geweest) verliep probleemloos. Dat moest ik thuis vertellen! Stom natuurlijk, want ik had kunnen weten dat dat helemaal verkeerd zou aflopen. Om te beginnen was ik veel te laat thuis. Dan wist moeders ook niet waar ik uithing: die was van gedachten dat ik bij m'n vriendinnetje aan het spelen was. Ik had nat haar en m'n kleren waren ook niet allemaal droog. Ik had nog geen badpak en had dus in mijn onderbroek en borstrok gezwommen. Daarbij kwam ik juichend het huis binnengestormd met de vreugdekreet: "Ik ben het kanaal overgezwommen!" Op de volgende pagina ga ik dit verhaal afmaken.