HET VERHAAL WAAR IK OP DE VORIGE PAGINA MEE GEËINDIGD BEN GA IK HIER AFMAKEN. DE GEVOLGEN VAN DIE ENTHOUSIASTE OPMERKING KWAMEN ME DUUR TE STAAN. DIE GEVOLGEN STAAN OOK VOOR ALTIJD SCHERP IN MIJN GEHEUGEN GEGRIFT. IEDERE KEER ALS IK ERAAN TERUGDENK OF WANNEER HET ZO EENS TERLOOPS TER SPRAKE KOMT VOEL IK WEER WAT IK TOEN VOELDE EN TREKT HET GEBEUREN ALS EEN FILM AAN ME VOORBIJ. IK HAD DIE OPMERKING OVER DAT KANAAL OVERZWEMMEN NOG NIET GEPLAATST OF IK WERD DOOR MIJN MOEDER OP NIET AL TE ZACHTZINNIGE WIJZE AAN MIJN ARM TOT ONDERAAN DE TRAP GESLEURD OM DAAR VERVOLGENS VIA EEN SCHOP ONDER MIJN KONT HALVERWEGE DE TRAP TE BELANDEN. DAAR KREEG IK DE TWEEDE SCHOP ONDER M'N KONT WAARNA IK OP DE OVERLOOP VAN DE EERSTE VERDIEPING BELANDDE. MOEDERS WAS ER SNEL BIJ OM MIJ DAAR TOT ONDERAAN DE TRAP TE SLEUREN DIE NAAR DE ZOLDER LEIDDE WAAR MIJN SLAAPKAMER WAS. DOOR DE SCHOP DIE IK DAAR ONDER M'N GAT KREEG BELANDDE IK EERST WEER HALVERWEGE DE TRAP. DAAR KREEG IK DE VOLGENDE SCHOP EN "STOND" IK VOOR MIJN KAMER. DAARNA BEN IK AAN MIJN HAREN TOT VOOR MIJN BED GESLEURD. ONDER HET COMMANDO "BIDDEN" WERD IK GEACHT VOOR MIJN BED NEER TE KNIELEN EN MIJN AVONDGEBEDJE OP TE ZEGGEN: "IK GA SLAPEN, IK BEN MOE. IK SLUIT MIJN BEIDE OOGJES TOE. HERE HOUD OOK DEZE NACHT. OVER MIJ GETROUW DE WACHT. AMEN." IK HEB DE WOORDEN ER MET VEEL MOEITE UIT WETEN TE PERSEN. MA MOEST VOORAL NIET MERKEN DAT IK BIJNA HUILDE. ZOU IK EENMAAL GAAN HUILEN, DAN ZOU DEZE "RAMP" NOG VEEL GROTER WORDEN. DE BELONING VOOR HUILEN WAREN KLAPPEN...........IK MOCHT NOG WEL ZELF IN BED KRUIPEN........

Deze zwempartij heeft wel een belangrijk voordeel opgeleverd. Het jaar daarna werd ik, mede gestimuleerd door mijn opa, aangemeld voor zwemlessen. Ik heb de papieren gevonden! Onvoorstelbaar. De zwemlessen werden verzorgd door "Zwem- en Badclub 't Sas" te Goes. Die werden gegeven aan het Goese Sas. De totale kosten voor dat lidmaatschap bedroeg fl.11,90. Dit zijn nog guldens!!!! Op de oproep voor mijn eerste zwemles staat: "Hierbij deel ik U mede, dat voor U de eerste zwemles is op maandag, 24 juni 1963. Aanvang 5 uur"...........!

BUITEN SPELEN

Het liefste speelde ik buiten. Als het kon met vriendjes en vriendinnetjes. Die moest ik zoeken bij mij in de buurt. Dat waren er niet zo veel. Veel ervan waren ouder en de meeste waren jongens. En meisjes speelden in die tijd niet met jongens. Ik mocht het in elk geval niet. Op school tijdens het speelkwartier trouwens ook niet. De jongens hadden een apart stukje plein en de meisjes ook. Gek was dan eigenlijk dat we wel samen gymnastiek kregen. De problemen die rezen bij het spelen met andere kinderen lagen vooral in het feit dat de meeste kinderen bij mij uit de buurt van een ander geloof waren en dat ze tot een andere klasse behoorden. In die tijd was er nog sprake van "standen". En als dochter van de advocaat hoorde je niet met de dochter van de groenteboer, de bakker enzovoorts te spelen. Wèl met de dochter van de meester van de lagere school. Maar dat kwam ook omdat zij van dezelfde kerk als ons waren en haar vader ook ouderling was. Maar er was een oplossing om toch met de kinderen uit de straat te spelen. Want als het niet op de normale manier kan (gewoon via de deur de straat op) dan maar een alternatieve manier opzoeken en dat was.....VIA HET DAK. Mijn slaapkamerraampje kon helemaal opengezet worden. Eenmaal daar doorheen geklommen kwam ik in een hele brede goot. Door deze vervolgens een eindje af te lopen kwam ik boven het dak van het schuurtje van de buren. Springen en toen waren er een heleboel platte daken van schuurtjes bereikbaar. Via die route kwam ik dan altijd wel bij één van de buurtkinderen uit en op die manier kon ik dan op straat komen. Ik zorgde er wel altijd voor dat ik geld bij me had. Voordat ik er tussen uit piepte had ik al gevraagd welke boodschappen ik "straks" moest halen. Dat was mijn manier om, nadat we uitgespeeld waren, heel onschuldig mèt boodschappen door de voordeur naar binnen te gaan. Op de opmerking van mijn moeder dat ze me niet weg had horen gaan antwoordde ik altijd: "Ik heb het toch echt gezegd. Heeft u zeker niet gehoord." En daarmee was de zaak afgehandeld. Buitengewoon interessant vond ik de stratenmakers. Op mijn manier (ik ben toen een jaar of zeven geweest) hielp ik die. De mannen vonden het prachtig, maar moeders niet. Naar binnen gesleurd, KLETS, KLATS, KLANDERE, VAN HET ENE OOR TEGEN HET ANDERE.....MET ZULKE MENSEN GA JE NIET OM.........VORT, NAAR JE NEST EN GEEN VRETEN........EN WAAG HET NIET OM NOG UIT JE NEST TE KOMEN.....

Zakdoek kwijt?(papieren zakdoekjes bestonden er nog niet voor zover ik weet. Wij gebruikten ze in elk geval niet.) GA MAAR ZOEKEN. De straten langs waar je gelopen had en maar turen op de straat. Als ik geluk had was de school nog open en kon-ie daar misschien liggen....En anders werd het een gevalletje van "helaas pindakaas" en wist ik al wat de gevolgen zouden zijn: klappen op m'n blote kont, het liefste met de mattenklopper en zonder eten naar bed. En toch moest elke avond dat AVONDGEBEDJE opgezegd worden........

Ik kan hier nog een oneindig lange rij verhalen aan toevoegen. Dat doe ik niet. Dat zou ook vervelend gaan worden. Maar het "principe" is inmiddels duidelijk. Alles wat in moeders ogen niet goed was stond garant voor mishandeling. Lichamelijke mishandeling wel te verstaan. Daarnaast bestond er ook nog de geestelijke mishandeling.  Op de volgende pagina's gaan de verhalen verder en dan komen ook angst en taboe's aan de orde èn wordt het tijd om de manier te beschrijven hoe het er bij ons aan toe ging gedurende de maaltijden. Ik denk dat hier het zaadje geplant is voor de ontwikkeling van mijn eetstoornis(sen).