Veel liever ging ik buiten spelen of, op latere leeftijd, sporten. Boeken lezen deed ik ook graag. Toen de eetstoornissen eenmaal goed doorzetten en onderdeel van mijn leven waren geworden was het helemaal gedaan met feestjes. Overal werd er immers "eten" aangeboden. NEE, DUS.

Dat mijn ouders naar kennissen of vrienden toegingen is mij niet bekend. Ik heb er nooit iets van gemerkt. Ik vraag me af of ze wel vrienden hadden. De enige die wel eens op bezoek kwam was de dominee. Die werd niet in de "voorkamer" ontvangen (de mooie kamer) maar gewoon in de "achterkamer" waar werd gegeten, gestreken en waar ikzelf een speelhoekje had. Verder bezoek heb ik nooit gezien. "Geen vreemd volk over de vloer. Morgen ligt ons hele huishouden op straat," redeneerde ma. De andere bezoekers waren klanten voor mijn vader maar die gingen direct naar boven, naar het kantoor. Over één van die klanten wil ik nog iets vertellen. Ook omdat het weer eens schetst hoe vreemd mijn moeder kon doen. Het betrof een al wat oudere dame. Die kwam al jaren bij mijn vader in verband met een erfpachtkwestie. Die zak was klaar en de betreffende dame kwam nog één keer om te bedanken. Voor mij had ze een kadootje meegenomen. Aan de buitenkant was al te zien dat het een boek was. Hoera! Ik vond het heel leuk en heel mooi want boeken kreeg ik niet veel. Ik was zo blij dat ik haar rond haar nek vloog en heel enthousiast bedankte gepaard gaand met een paar klapzoenen. ZE WAS DE DEUR NOG NIET UIT OF IK KREEG HET VOLGENDE VAN MIJN MOEDER TE HOREN (een snok aan mijn arm): "JIJ SMERIGE-----PATS----AANSTELSTER-----PATS----HET LIJKT WEL-----PATS----OF JE NOOIT----PATS----IETS KRIJGT----PATS----VORT, ZONDER VRETEN----PATS----NAAR JE NEST------PATS------"

Helaas heb ik na die tijd nooit meer enthousiast kunnen doen als ik iets kreeg. Ik wist me op dat gebied geen houding meer te geven en werd daar erg onzeker over. Ik had altijd het gevoel had dat mijn moeder over mijn schouder meegluurde of ik niet tè enthousiast reageerde. Een onzekerheid die op steeds meer gebieden terrein won. Waarom? Omdat ik altijd te horen kreeg dat ik van alles en nog wat niet goed deed en dat er wel nooit iets van me terecht zou komen. En als dat dag in, dag uit tegen je gezegd (geschreeuwd) wordt ga je daar zelf in geloven.

Over de familieverhoudingen en familiebezoeken kan ik kort zijn. We hadden een kleine familie. Van jongsaf aan voelde ik dat er bonje was. Het fijne ervan heb ik nooit geweten. Geen vragen stellen, nee, vooral geen vragen stellen. Het antwoord luidde altijd: "Gaat je niks aan" en "Daar praten we niet over." En daarmee was de discussie gesloten. Opa en oma van vaders kant kwamen wel bij mijn verjaardagen en die van mijn ouders en af en toe gingen wìj er naar toe. Òf met de trein òf met de taxi. In West Souburg woonden ze toen.De opa van mijn moeders kant heb ik nooit gekend en haar moeder bezochten we zelden. Ze woonde in Kerkwerve. Na de watersnoodramp is ze daar gaan wonen omdat hun land volledig was weggespoeld. Die reisjes gingen ook met de taxi. De veerboot naar Zierikzee was toen nog in de vaart en dat vond ik altijd wel leuk. En aan die uitstapjes was altijd wel een rondreisje over Schouwen Duiveland verbonden. Vakanties van mijn ouders zijn mij niet bekend. Ik ging ook niet met vakantie tot ik ongeveer zes, zeven jaar was. KAMP!!!!! Van de christelijke jongerenvereniging. Op de fiets naar Oisterwijk. Slapen in tenten. Later werden dat zeilkampen in Friesland. Ging ik zelf met een paar vriendinnen kamperen en mocht ik met de ouders van mijn vriendin en hun gezin mee naar Friesland op vakantie. Toen ik éénmaal op het zwembad werkte heb ik nog heel veel landen bezocht. Maar ook in dit geval gingen de eetstoornissen hun tol eisen. De simpelste reden was: HOE KON IK IN EEN HOTEL OF WAAR DAN OOK MEZELF EERST VOLPROPPEN MET ETEN EN DAT VERVOLGENS TERUGKOTSEN ZONDER DAT IEMAND DAT MERKTE??????? Ik heb toen ook besloten om maar te stoppen met die vakanties. Daar speelde nog een andere factor een rol bij. De kosten. Eten (heel veel eten) kost geld, heel veel geld. Als ik met vakantie zou gaan was er geen, cq. minder geld beschikbaar voor voedsel. Dan maar geen vakanties meer en kiezen voor het voedsel. Zover had DIE ROT EETSTOORNIS, DIE ROTWURGSLANG ME TOEN AL IN DE WURGGREEP!!!!!!!!!ER WAS GEEN ONTKOMEN MEER AAN. EN HET ZOU NOG HEEL, HEEL VEEL ERGER WORDEN.

Veel uitstapjes met mijn ouders heb ik ook niet gemaakt. Om precies re zijn: drie. Één naar Miniatuur Walcheren, één naar Artis en één naar Madurodam. Waarom geen vakanties, waarom geen uitstapjes? Ook hierop moet ik het antwoord schuldig blijven. Tijdens de zomervakanties op de kleuter- en lagere school vermaakte ik me in de speeltuin. Later kwam daar in de laatste vakantieweek de kindervakantieweek bij. Het verloop van latere vakanties hè ik hierboven beschreven. En dan waren er nog de jaarlijkse schoolreisjes. Op de middelbare school waren er werkweken, excursies en ook kampen. Ik vond er niks aan. Heb me er altijd aan weten te onttrekken. Dat lukte omdat ik mensen achter me had staan die een "goed woordje" voor me wilden doen. Maar gewoon "leugentjes om bestwil" waren. Van de schoolreisjes op de kleuterschool en de lagere school herinner ik me weinig. Op de kleuterschool en de lagere school (eerste klassen) was dat steevast naar Dishoek. Met de bus naar het strand. Heerlijk vond ik dat en ik heb genoten. Eén van die reisjes herinner ik me nog omdat ik een kwallenbeet kreeg. Dat deed gemeen pijn. Net of je in een bos brandnetels bent gevallen maar dan veel heftiger. Toch vinden ik kwallen mooie dieren en ik ben er ook niet bang van. Geen badpakken of zwembroekjes, nee, gewoon in je dagelijkse kleren. Ik had zelfs mijn wollen maillot nog aan! Die moest ik dragen van september tot en met mei/juni. Ook al vielen begin mei en halverwege september de mussen van het dak van de hitte, de maillot bleef aan. Van juni tot en met half september droeg ik stokjes, meestal witte. Blouses en (zomer)truien met lange mouw. Veel later begreep ik waarom altijd zoveel mogelijk (en zo lang mogelijk in tijd gezien) zoveel mogelijk van mijn lijf moest bedekken:  IK ZAT ONDER DE BLAUWE PLEKKEN, WAS REGELMATIG BONT EN BLAUW OMDAT MIJN MOEDER ZICH WEER EENS OP ME HAD UITGELEEFD. EN DAT MOCHT DE BUITENWERELD IMMERS NIET ZIEN!!!!!!!!