Maar geen nood, het antwoord op de vraag van de vorige pagina lag in de bieb. Heel simpel. Toen ik die vraag stelde denk ik dat ik een jaar of veertien, vijftien was. Ik was "vroegrijp", zowel geestelijk als lichamelijk. Wat het geestelijke gedeelte betreft: ik was slim, kon goed leren en mijn huiswerk maakte ik tijdens de lessen op school zodat ik thuis niets meer hoefde te doen en lekker kon sporten en andere leuke dingen kon doen. Het vreemde kantje hieraan was èn is dat die kennis pas een aantal later bezonken was en ik er daadwerkelijk iets mee ging doen. Dus eigenlijk een laatbloeier. Ik kan het beter anders omschrijven. Als voorbeeld geef ik mijn iPad. Ik heb nooit iets van computers en dergelijke moeten hebben. Maar langzamerhand kwam ik tot de conclusie dat ik over een aantal jaar zou moeten wilde ik nog bij kunnen blijven. Onder het mom van "dan moet het maar" heb ik met bibberende knietjes, trillende handjes en het water over m'n rug de iPad afgerekend. Ik had me uit laten leggen, hoe ik een mail moest schrijven en versturen. Dat ging gelijk goed. Ik heb daar waarschijnlijk zo'n boost door gekregen dat toen ook alle remmen losgingen. Binnen een week had ik de trucjes van m'n iPad door en kon ik er alles mee. Deze websites schrijf ik ook op de iPad. Maar dit is mijn tweede al!! De eerste bleek eind november te weinig capaciteit te hebben. Maar ja, niemand had kunnen voorzien dat ik helemaal "los" zou gaan op dat apparaat..... Er wordt wel eens gezegd: " Je bent er nog niet aan toe" of "Je bent er aan toe. Nu moet je het doen. Dit is je kans." In het geval van die iPad was ik er aan toe. Ik voelde dat ik het kon en het is me gelukt! En ik ben er heel gelukkig mee. Zonder mijn iPad had ik dit verhaal waarschijnlijk nooit kunnen schrijven. Na dit uitstapje ga ik verder met mijn lichamelijke "vroegrijpheid." Ik zal een jaar of tien zijn geweest toen ik mijn moeder bij de wekelijkse badbeurt een beetje vreemd zag kijken. Een half jaar later begreep ik waarom. Ze had in mijn schaamstreek haargroei geconstateerd. Een halfjaar later ben ik met vreselijke buikpijn en overgeven onderweg ziek naar huis gegaan van school. Mijn moeder vond natuurlijk weer dat ik me aanstelde, maar ik mocht zowaar naar bed. Ze voelde natuurlijk de bui al hangen. Maar ja, wat moest ik weten? Niks. Gewoon ziek. De volgende morgen moest en zou ik naar school. "Aanstellers kan ik niet gebruiken. Vort naar school." Ik moest en zou ontbijten en zo ging ik naar school. Onderweg naar school heb ik mezelf helemaal leeggekotst, maar eenmaal op school ging het best redelijk afgezien van die vreselijke buikpijn. 's Avonds gewoon naar bed, gewoon naar school mèt buikpijn en 's middags na thuiskomst zo snel mogelijk de koffer in. Rond een uur of negen werd ik toen wakker en ik moest plassen. En wat zie ik daar op de w.c.? Allemaal bloed in mijn broek. Ik stormde de huiskamer binnen, waar ook mijn vader zat en gilde: " Mam, ik heb allemaal bloed in mijn onderbroek!" Zo snel als toen heb ik mijn moeder nog nooit op zien staan. Ze pakte me bij m'n arm en met de mededeling"Niet waar je vader bij is" sleurde ze me de gang op. Daar kreeg ik te horen dat het niks bijzonders was en dat het wel over zou gaan. Vervolgens liep ze naar de slaapkamer van mijn ouders, pakte daar van als uit de kast en propte dat in mijn handen.  "Hier dit moet je gebruiken. Aan dat gordeltje maak je die lappen vast. Dat leg je in je onderbroek en als die lap vies is pak je een schone en die vieze gooi je weg." Boing. Beste mensen, bijna elf jaar ben je dan nog maar. Voor de eerste maal ongesteld.(overigens heb ik mijn moeder de woorden ongesteld en menstruatie nooit horen gebruiken omdat er nooit over gesproken werd) En dan krijg je dat te horen! Maar ze had gezegd dat het over zou gaan en met die mededeling was ik allang blij. Op school was het een ramp. Ik wist dat er iets geks met en aan de hand en ik was doodsbenauwd dat ik zou gaan "lekken." Bovendien loop je dan met een behoorlijk volle broek want het maandverband was toen behoorlijk fors uitgevallen. Ik was heel onzeker want ik dacht dat iedereen het zou zien. Maar na bijna een week werd de buikpijn minder en werd het bloeden minder heftig. Toen ik niets meer zag heb ik alles uitgedaan en gordeltje en maandverband in de kast weggestopt met de gedachte: "Dat hebben we ook weer gehad. Da's eens maar nooit weer." U begrijpt dat dat toch ietsjes anders uitpakte......

Vier weken later. Weer een uur of negen 's avonds. Ik wil naar bed. Pyjama aan. Plassen. Wel verdorie, weer bloed in mijn onderbroek. Ik was deze keer op de w.c. van de badkamer wezen plassen, dus op de eerste verdieping. Mijn ouders waren beide in de huiskamer. Ik ben naar beneden geslopen en halverwege de trap heb ik mijn moeder geroepen in eerste instantie kwam mijn vader vragen wat er was, maar ik maakte duidelijk dat ik ma moest hebben. Die kwam met tegenzin en met de vraag: "Wat heb je nu weer te zeuren?" Ja en wat moet je dan zeggen? "Nou, eh, d'r zit weer allemaal rood in mijn onderbroek." Antwoord: "Heb je niks anders om over te zeuren? Je weet wat je moet doen. Naar je nest." Pats en dicht was de deur. Getverderrie. Weer een keer die troep? Weer die lappen in mijn broek? Weer die rotlucht? Maar ja, er zat niks anders op dan de spullen op te zoeken en hetzelfde te doen als de vorige keer. En zo geschiedde. En weer zo'n buikpijn. Verschrikkelijk. Toen ik de volgende maand weer bloed in mijn onderbroek constateerde wist ik wat me te doen stond.....Maar er was nog een ander probleem namelijk "Help, de lappen zijn op." Ja, hoe kreeg ik nieuwe? Dan toch maar weer naar moeders met die mededeling. Antwoord: "Als je merkt dat ze bijna op zijn koop je andere bij de drogist. Dat geld ervoor neem je uit de huishoudportemonnaie. Het wisselgeld doe je weer in de portemonnaie terug en het kassabonnetje krijg ik. En nou geen gezeur meer erover. Je weet genoeg." En daarmee was de kous af. En dan zit je op elfjarige leeftijd iedere maand met een buik die bijna een week op klappen staat en een onderbroek-met-een-lap-erin-om-bloed-op-te-vangen-die-aan-een-gordeltje-vastzit. Nogmaals, bijna elf jaar ben je dan. Vijfde klas lagere school. En dit is je eerste voorlichting! Geen uitleg waarom. Nee, geen vragen, vooral geen vragen. Niet wijzer worden dan je al bent. Helaas, maar zo is het echt gegaan. Ik heb het iedere maand gelaten ondergaan. Wat moest ik anders? Met anderen hierover praten kwam niet in me op. En met wie had ik erover moeten praten? Mocht ik er überhaupt wel over praten?